Het zijn gekke en wat frustrerende tijden. Al weer voor de tweede keer gaan we in lockdown het nieuwe jaar in. Je zou er wat moedeloos van kunnen worden.
Ik vond deze maand echter opbeurende woorden bij Karel Eykman, Rotterdammer van geboorte, maar als jeugdpredikant vertrouwd met Amsterdam.
Als kind maakte hij het bombardement van Rotterdam mee (over gekke tijden gesproken). Toch zag hij daar, als een kleine Jesaja van Rotterdam, ook tekenen van hoop: klaprozen die ontluiken in de barre wintergrond, of in de woestijn, zo je wilt.
De kleine Jesaja van Rotterdam
Voor wie het niet aan kan en het niet meer houdt
voor wie bang is dat oorlog gaat gebeuren
voor wie de wereld niet meer vertrouwt
of wie zomaar ineens droevig zit te treuren.
Luister naar mij, hoe ik met mijn hond op pad
in de oorlog toen ik nog klein was
zwierf in een hopeloos verwoeste stad
toen de puinzooi mijn speelterrein was.
Het was een nare, rare kaalgeslagen troep toen
ik dacht dat niets meer ooit zou groeien
ik dacht dat niets het ooit nog zou doen
toen ik opeens die klaproos zag bloeien.
Toen wist ik, eens komt er een einde aan
aan dat gedonder van kanonnen
eens zal deze woestenij in bloei weer staan
eens geeft de oorlog zich gewonnen.
Op ieder godgeklaagd terrein
zullen toch klaprozen blijven komen.
Dat blijft, dat zal altijd zo zijn
dat wordt ons nevernooitniet afgenomen.
Want tussen plastic en colablik
zijn het de klaprozen die het niet laten
te bloeien tot hun laatste snik
In de barsten van de straten.
Wees zelf een klaproos als je kan
met alle weerbarstigheid je eigen
daar word je moedig en vrijmoedig van
en je bent niet klein te krijgen.
Ik wens een ieder zulke klaprozen toe…
Vrede en alle goeds, heil en Gods zegen voor het nieuwe jaar!
(Karel Eykman, Met open ogen. 100 bijbelse gedichten, Baarn 2009)
Het gedicht van Karel Eykman, voorgedragen door dominee Martijn van Laar
Film gemaakt door Selman van IBTV (Indische Buurt TV).
Bron: studiokoning.nl