Zo luidt de titel van het laatste boek van de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Een mooi boekje van de arts die zichzelf ‘verdrietdokter’ noemt en bekend is geworden met zijn boeken ‘Borderline Times’ en ‘De kunst van het ongelukkig zijn’, pleidooien voor een beetje meer gewonigheid te midden van alle streven naar geluk en perfectie.
In zijn boek ‘Vertroostingen’ beschrijft De Wachter waar hij zelf troost vindt, nu hij ongeneeslijk ziek is. Hij die zélf altijd patiënten behandelde, is nu zélf patiënt geworden. Hij beschrijft de troost die uitgaat van muziek (Johannes Sebastian Bach en Leonard Cohen), rituelen, filosofie (Levinas), kunst, poëzie en schoonheid. Maar de meeste troost ervaart hij toch bij een ander mens, iemand die hem ziet.
‘Als iets troost is, dan is het dat kleine goede van Levinas, dat dicht bij vriendelijkheid zit. Het is de mens die er voor u is. De mens die iets voor u doet. Iets kleins. Iets onschuldigs. Iets dat vermoedelijk geen moeite kost en dat zomaar, met een knippering van het oog, aan de aandacht zou kunnen ontsnappen’.
‘Een vriendelijk woord, een handdruk, een blik, een medemenselijkheid. Dat is de absolute fond van het menselijk bestaan en van de troost’.
‘Waar vinden we troost? (…) in de aanwezigheid van de ander. Dat is de basis’.
Een ontroerend boekje om te lezen. Met veel liefde geschreven. Met sensitiviteit voor mensen die psychisch lijden. Met gevoeligheid ook voor het religieuze. Misschien dat het boekje me zo raakt omdat het ook woorden geeft aan wat voor mij geloven is: getroost worden door een God die mij ziet met vriendelijke ogen, die bij ons is gekomen, aanwezig is. Vaak in een klein gebaar, onopvallend, een knipoog van boven.
Bij die geheimvolle, troostvolle aanwezigheid staan we de komende weken stil. We volgen Jezus op zijn weg naar Jeruzalem. Hij wilde met ons zijn. Ons mens-zijn delen, met haar hoogten en diepten, de vrede en de strijd, de dagen en de nachten, de honger en de dorst, de vragen en de angsten, de kommer en de koorts.
Hij gaat met ons de diepten door. Hij is stil aanwezig als wij stil vallen bij de beelden van puinhopen door aardbevingen, als we onze kinderen zien aan de beademing of aan de chemo, als wij rouwen of bang zijn, als we voetje voor voet verder gaan, soms met lood in de schoenen, soms op vleugels van licht…
Deze medemenselijkheid van God, Gods met-de-mens-zijn, die troost mij. Voor mij heeft zij iets helends. Henri Nouwen noemde Jezus treffend een wounded healer, een gewonde heelmeester. Niet verrassend dat Dirk De Wachter als zieke geneesheer iets wakker maakt bij mij…
Vertroost gaan we samen op weg naar Pasen!
Reactie plaatsen
Reacties